زینب؛ اسوۀ صبر و مقاومت

زمانی که مردم با امیرالمومنین علی بن ابی طالب (ع) بیعت کردند، برای یاری از پدر از مدینه به کوفه رفت. 

در پنج سال دوران سخت حکومت حضرت علی (ع)، همواره یار و تسکین بخش غم‌های پدر بود و در تعلیم زنان کوفه نیز نقش به سزایی داشت. 

با وجودی که غم های بسیار زیادی بر قلب حضرت زینب(س) وارد شد اما روحیه فداکاری و ایثار در وجود ایشان خاموش نشد و  این کوه استقامت و صبوری با دیدن همه این مصیبت ها، برای پایداری دین اسلام لحظه ای آسوده ننشست.

ارتباط کلامی عمیقی که سخنان او با آیات قرآن کریم داشت، سبب شد که لقب بانوی صبر، ایثار، مسئولیت­ پذیری نیز به ایشان داده شود. 

بدون شک اگر رشادت حضرت زینب(س) نبود، فقط نشانی از نام امام حسین(ع) بر روی زبان ها می ماند و به راستی می توان گفت : 

 

آن روز که صبر را مصوَب کردند

 با هلهله وقفِ قلبِ زینب کردند

 

بعد از ولادت حضرت زینب (س)، حسین(ع) چهارساله بود که به محضر رسول خدا(ص) آمد و عرض کرد: خداوند به من خواهرى عطا کرده است. پیامبر(ص) با شنیدن این سخن، منقلب و اندوهگین شد و اشک از دیده گان ایشان فرو ریخت. 

امام حسین (ع ) علت اندوهگین شدن پیامبر(ص) را پرسیدند و پیامبر(ص) فرمودند: اى نور چشمم، راز آن به زودى برایت آشکار خواهد شد. تا اینکه روزى جبرئیل نزد رسول خدا (ص) آمد، در حالى که گریه مى  کرد، رسول خدا (ص ) از علت گریه او پرسید، جبرئیل عرض ‍ کرد: زینب(س) از آغاز زندگى تا پایان عمر همواره با بلا، رنج و اندوه دست به گریبان خواهد بود؛ گاهى به درد مصیبت فراق تو مبتلا شود، زمانى دستخوش ماتم مادرش و سپس ماتم مصیبت جانسوز برادرش امام حسن (ع ) گردد و از این مصایب دردناک تر و افزون تر این که به مصایب جانسوز کربلا گرفتار شود، به طورى که قامتش خمیده گردد و موى سرش سفید می شود.

پیامبر (ص) گریان شد و صورت پر اشکش را بر صورت زینب (س) نهاد و بسیار گریست.